Waar ben ik?

Zo, weer terug in Vancouver. Het is ‘pas’ 2 weken geleden dat ik een verhaaltje schreef, maar het lijkt wel een paar maanden! Wat valt er veel te beleven in korte tijd, wow. Het is nu voor het eerst heel even rustig op kantoor zowaar, dat is wel even fijn na de paar gigantisch drukke weken begin januari. De week van 16 januari was ik s’avonds steeds een beetje aan het inpakken voor Mexico en verder beetje relaxen. Op woensdag nog wel even uit eten geweest, toch even gezellig.
Donderdag de 19e vertrokken we dan eindelijk! Vroeg in de ochtend de taxi naar het vliegveld want we vlogen om half 9 naar Dallas. Na 4 uurtjes in de lucht en het meest smerige broodje ooit (echt, je kon er iemand de hersens mee inslaan, getver) kwamen we daar aan. Wel relaxed dat je in Canada al door de douane gaat van de US, dus in Dallas hoefden we niets meer te doen. We moesten ons 2 uurtjes vermaken en toen zouden we doorvliegen naar Cancun. In het vliegtuig, klaar om te vertrekken en dan wordt je weggereden van de gate zodat het vliegtuig daarna naar de baan kan taxiën. Ware het niet dat zodra het vliegtuig probeerde te draaien, we abrupt stopten… Na een tijd wachten en de verhalen dat er monteurs onderweg waren om ernaar te kijken en dat ze dachten dat het een klein probleempje was, konden we nog wat meer wachten: neuswiel kapot. Na een uur daar gestaan te hebben, zijn we toch weer teruggetakeld naar de gate, want ze vermoedden een groter probleem dus we moesten het vliegtuig uit. Uiteindelijk hadden we toch nog geluk, want toen we het vliegveld weer opliepen, werd er al omgeroepen dat er een ander vliegtuig klaar stond om ons naar Cancun te brengen. Gelukkig! Al met al zijn we hierdoor ‘maar’ 2 uur later aangekomen. Enorm applaus bij de landing, iedereen was zo blij dat we er eindelijk waren! Vrij vlot konden we overal doorheen en we hadden de koffers ook snel. Transport hadden we al geregeld, ook dat verliep vlotjes. Na een half uurtje rijden kwamen we aan bij ons resort. Het was inmiddels al bijna kwart over 10 s’avonds (2 uur tijdverschil met Vancouver), moe en hongerig, maar we waren wel in Mexico! Helaas kwamen we er toen achter dat Expedia ons genaaid had en we niet in een all-inclusive resort zaten en bovendien waren alle restaurants en bars al dicht!!! Het enige wat nog open was, was de mini supermarkt, tot half 11. Gauw maar wat fruit en yoghurt gehaald en een biertje om toch wel op het avontuur te toasten. Het geluk was echter nog steeds niet aan onze kant, want er was ook geen opener in de kamer…
Nou goed, ik zal er niet veel verder over uitweiden, jullie begrijpen: het was niet bepaald het leukste begin van een vakantie. Als je dan de volgende dag wakker wordt en je ziet het schitterende resort en de zwembaden en het strand en je voelt de 29 graden warme lucht en je ziet de zon, vergeet je het allemaal!!! Wow wat fantastisch mooi. Echt wit zand, heeeeeeel zacht, azuurblauwe zee, palmbomen, warme wind, heerlijk! Ze hadden tussen de 2 delen van het resort in, op het strand, een restaurant geplaatst met een hoog rieten dak (soort uit zijn krachten gegroeide palmhut) en daar kon je ontbijten, lunchen of dineren. Met prachtig uitzicht dus over het strand en de zee, zit je daar dan *zucht* , zo fijn. Toen we terugliepen over het strand, kwamen we mensen met 2 papegaaien tegen waarmee je op de foto kan (ja ja heel toeristisch ik weet het, maar toch wel heel leuk!) en dat hebben we natuurlijk allebei meteen gedaan. Idyllisch plaatje: op het witte zand met de azuurblauwe zee achter je en dan 2 kleurige papegaaien op je! :) We zijn natuurlijk ook excursies gaan uitzoeken en reserveren. Een druk programma, maar dat moest ook wel omdat we maar 4 volle dagen hadden. S’avonds hebben we heerlijk gegeten op het resort enne ik had een opener gekocht dus dit keer hebben we geproost op de vakantie met een Corona biertje op het strand! Zo maf dat niemand anders naar het strand ging in de avond. Het was nog steeds heerlijk weer. Lekker languit op de ligbedden, luisterend naar het geruis van de zee en genieten van het biertje en het feit dat we in Mexico zijn, top!
Zaterdag onze eerste excursie: naar Cozumel! Eiland direct voor de kust bij Playa del Carmen. Er is niet veel te doen op het eiland, maar ze hebben daar wel het schijnbaar op 1 na mooiste rif ter wereld (na Great Barrier Reef – Australië). Met de boot over naar Cozumel in een half uur. Ik dacht een grote boot zal wel meevallen, maar deze ging erg snel (beneden is ook alles dicht zodat er geen water naar binnen kan, wel glas zodat je naar buiten kunt kijken) en beukte over de golven. Ben gelukkig niet misselijk geworden, maar het was niet echt een tof boottochtje. Maar goed, Cozumel was heerlijk. In een open bus (wel dak, maar geen ramen) werden we rondgereden over het eiland. Naar een natuurgebied waar een strand ligt waarvandaan we gingen snorkelen. Supergaaf! Het snorkelen zelf was leuk, maar vond ik niet heel bijzonder. Ben dan toch een beetje verwend met Bali en de Rode Zee en La Palma :) Maar ik heb wel een aantal vissen gezien die ik nooit eerder had gezien en ook een Stingray! Wat is dat een machtig gezicht om zo’n grote rog te zien zwemmen, wow. Een volgende keer ga ik wel lekker zelf snorkelen, want we gingen nu met een grote groep (15 a 20 man) en verrassend veel mensen daarvan hadden nog nooit gesnorkeld of waren er iig niet goed in (zo zonde als je ze ziet gaan staan op hun vinnen en daarmee het koraal vernielen! Stelletje idioten). Maar het was heerlijk genieten en toen we terugliepen over het strand naar de strandhut waar we zouden lunchen, voelde ik me echt in het paradijs. Zo ontzettend mooi daar. Na de lunch gingen we weer op pad en hebben we nog een aantal stops gemaakt. Bij een gebied waar veel krokodillen leven en waar we ook flamingo’s zagen. En bij een kleine ruïne van de Maya’s. En later nog bij een uitzichtpunt waar de golven beuken op de kust, erg mooi. Bij terugkomst in het dorpje waar de haven is (St Miguel) hadden we nog wat tijd om te winkelen. Dat hebben we natuurlijk ook gedaan ;-) Schitterende zonsondergang gezien toen we stonden te wachten om aan boord te gaan van de boot voor de terugreis.
Terug in het resort was er Caribbean night: gezellige live muziek en heerlijk eten :) Weer een topdag.
Zondagochtend moesten we heel vroeg op voor Chichen Itza, een van de ‘nieuwe’ of ‘moderne’ wereldwonderen. Om 7 uur vertrek met de bus. Het langste zoals altijd met dit soort excursies is het ophalen van iedereen. Gelukkig kregen we ontbijt in de bus (croissantjes, sjuutje, koffie, prima). Onderweg zijn we nog door Valladolid gereden waar veel Maya afstammelingen wonen en we zijn nog stopt bij een winkel om natuurlijk Maya souvenirs te kopen ;-) En ja, ook hier hebben we aan meegedaan :) Uiteindelijk zijn we rond half 11, 11 uur bij Chichen Itza aangekomen. Via een hotel gingen we naar binnen, schitterend hotel trouwens. Eerst kregen we een rondleiding van 1,5 uur met alle uitleg erbij. Het was gigantisch warm, want het ligt meer in het binnenland en daar komt de zeewind niet… Boven de 30 graden zeker, geen wind en weinig schaduw. Smelten! Maar het was wel super. Het was laagseizoen dus het was niet zo enorm druk. Ik heb zowaar veel foto’s kunnen maken zonder mensen erop :) Daarna hadden we zelf nog tijd om rond te lopen, maar wij zijn met een klein groepje toch meegegaan met de gids omdat hij nog naar het andere deel van het gebied liep. Ook erg mooi. Na bijna 3 uur ronddwalen, gingen we lekker lunchen in het hotel. Groot buffet met van alles en nog wat en tussendoor werd er een dansvoorstelling gegeven. (persoonlijk had ik het liever zonder de herrie gehad; een ruimte met zeker 100 man waar keihard muziek aanstaat en er in de looppaden de dansvoorstelling wordt gegeven nadat je 3 uur in de verzengende hitte in alle rust van tempels hebt genoten…). Op de terugweg zijn we eerst nog gestopt bij een Cenote, een soort groot gat in de grond met zoet water (sinkhole) waar het water tientallen meters diep is. Daar konden we heel even zwemmen. Leuk om even te zien en erg verfrissend (water was ongeveer 17 graden). Rond 7 uur in de avond waren we weer terug bij het resort en zijn we naar het Mexicaanse buffet gegaan. Helaas bleek de marriachi band al weg te zijn, dus geen über toeristische foto met Marriachi band in Mexico ;-)
Maandag ochtend hadden we onze laatste excursie, degene waar ik het meest naar uitkeek: zwemmen met dolfijnen! Een klein stukje rijden naar Puerta Aventura en daar hadden we 1 van de 3 verschillende soorten excursies geboekt. Ze hebben er een voor kleine kinderen waarbij je ze eigenlijk alleen maar aanraakt, verder niets. Ze hebben er ook een voor de net wat meer avontuurlijk dan wij waren: met 2 dolfijnen en dat je staand vooruit geduwd wordt door beide! Wij hebben het bij de middelste gehouden: zwemmen met 1 dolfijn. Althans, het bleken er wel 2 te zijn, maar de manier waarop was wat minder extreem. Een bellyride: dolfijn op zijn rug en aan de vinnen vasthoudend wordt je meegetrokken. En de body board push: liggend op een body board, benen gestrekt in het water en 1 dolfijn per voet :) zo wordt je vooruit geduwd. Supergaaf!!! Wat gaat dat hard! Daarvoor hadden we al regelmatig de dolfijnen mogen aaien, kusjes geven, hand (vin) schudden, bal omhoog houden, de dolfijn je laten aanraken. Van alles. En het mooiste was dat we met een heel klein groepje waren, dus we hadden alle tijd hiervoor. Het maximum aantal was 15, onze groep was maar 4 personen. Ideaal. Ook heel schattig was dat van 1 van de dolfijnen, de babydolfijn er ook was en die werd naast ons getraind. Ze kwam ook nog even langs zwemmen, zo schattig! (6 maanden oud). Enorm genieten de hele tijd. Toen we na zo’n 40 minuten weer uit het water kwamen en even konden douchen, begon het te regenen. En niet zo’n beetje ook! Even een korte tropische regenbui. Oftewel de handdoek opgevouwen en de regen als douche gebruikt ;-) Nadat we omgekleed waren, was het alweer droog en hadden we nog ruim een uur de tijd om rond te lopen over het terrein en wat te eten en drinken. Ze hadden er zeeleeuwen, roggen en een bepaald soort grote vis waar ik geen flauw idee van heb wat het is. Minstens 2 meter lang, log en met een slurf-achtige neus. Het was geen zeekoe, maar de naam die ik las op het bordje kwam me totaal niet bekend voor (en ben ik vergeten inmiddels…). Er waren ook heel veel pelikanen in de buurt die zaten te wachten of ze vis konden jatten die naar de vissen wordt gegooid. Komisch gezicht.
De rest van de dag was het relaxen en inpakken. Ik voelde me niet heel erg lekker, maar was nog niet helemaal ziek. We zijn in de avond nog naar de Spa gegaan voor een heerlijke massage en body scrub. Wow wat een luxe was dat. Kreeg zelfs een warm ding in mijn rug zodat die extra goed kon ontspannen toen ze mijn nek ging masseren enzo. Heerlijk. Daarna nog uit eten geweest bij het chique restaurant van het resort. Daar hadden we nog de mazzel dat een man met Spanish guitar recht voor onze neus zat en fantastische muziek maakte! Ik herkende een aantal liedjes van de flamenco cd die ik heb van Paco de Lucía. Genieten! Een passende laatste avond voor een supervakantie!!
Helaas ben ik snachts behoorlijk ziek geworden, wat kennelijk ‘Montezuma’s Revenge’ wordt genoemd. Dinsdagochtend moesten we vrij vroeg op omdat we om tien over 8 werden opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Daarvoor toch maar de dokter laten komen en met een heleboel medicatie kon ik toch nog op tijd vertrekken. De reis terug was niet echt heel tof, met name de laatste vlucht van Dallas naar Vancouver. Zelfs de piloot zei dat het een van de ergste vluchten was in 30 jaar tijd wat turbulentie betreft. We waren ook opgestegen tijdens onweer, brrr. Maar goed, we zijn uiteindelijk veilig geland in Vancouver dinsdagavond. Daar ging het allemaal supersnel, zo snel zelfs dat we 50 minuten nadat we geland waren, al aankwamen in downtown Vancouver bij ons appartement! (is ongeveer een half uur rijden). Na een halve poging tot werken woensdag ochtend bleek toch dat ik nog niet beter was, dus de rest van de week in bed geweest en weer aansterken. Gelukkig was ik donderdagavond, vrijdag ochtend weer stukken beter. Ik had tenslotte energie nodig voor mijn voorlopig laatste reisje naar Calgary! Om 2 uur smiddags vertrokken naar het vliegveld, uurtje vliegen en met een uur tijdverschil waren we om kwart over 6 in Calgary! Autootje opgehaald en in een klein half uurtje naar ons motel gereden in motelvillage, vlakbij het universiteitsterrein waar de Olympic Oval ligt. Het was vrij koud, vooral door de wind. Gevoelstemperatuur van -14! Brr. Vlakbij een bbq tent ingedoken waar we prima gegeten hebben. Zaterdagochtend rustig aan en lekker ontbijten. We konden verse wafels maken! Mmm. Rond een uur of 10 vertrokken richting de Oval. Het was even zoeken, vooral naar een goed parkeerterrein. We hadden voor zaterdag de verkeerde, maar voor zondag wel de goeie (20 dollar per dag vs. 5 dollar per dag). Vervolgens was het zoeken naar de Oval… je zou normaal gesproken verwachten dat bij een wereldkampioenschap van een sport er toch op zijn minst bordjes zijn die de weg wijzen. Maar nee… we zagen uiteindelijk wat andere Nederlanders lopen (Oranje is zo handig herkenbaar :) ) en die zijn we gevolgd. Een gigantisch complex doorgelopen waar allerlei mensen aan het sporten zijn zonder enig idee van het WK dat om de hoek is. Uiteindelijk gevonden en we hebben ween superplek gevonden om te zitten. Vlakbij de finish van de 500m (begin van de bocht) en op de onderste rij. Tussen de tribune en de baan is nog een smal stuk van zo’n 2 meter waar fotografen staan en waar ook de sporters warmlopen. Oftewel we zaten direct bij alle actie!
Leuk om te merken hoe sport verbroederd en vooral omdat je in een ander land bent en je daar andere Nederlanders tegenkomt. Zo grappig. Binnen de kortste keren zit je met iedereen om je heen te kletsen. Erg gezellig. Het was een hele gave dag, vooral toen Christine Nesbitt het wereldrecord verbrak op de 1000m. De hal ontplofte, heel apart om daarbij te zijn. De hele dag zijn we (we: Arine en ik) opgetrokken met een Nederlands meisje die nu in Banff aan het werk is (working holiday), Heidi, en s’avonds zijn we met zijn 3-tjes uit eten geweest. Heel gezellig. Zondag hadden we nog heel even getwijfeld om gauw heen&weer te rijden naar Banff, maar het was toch ook wel fijn om rustig op te staan en te ontbijten en dan te focussen op het schaatsen. Wederom rond 10 uur naar de hal, dit keer wel in 1 keer ernaartoe ;-) Bleek dat we pas om 10.45 uur naar binnen konden, dus zijn we eerst maar op jacht gegaan naar koffie. De Starbucks was nog dicht, dus doorgelopen naar de Food court. Daar kwamen we Gerard van Velde en Michel Mulder tegen, toch even leuk :) Lekkere koffie gehaald en alvast een broodje voor later en toen terug om dezelfde plek te claimen als zaterdag. Het was veel drukker op zondag, maar wel erg gezellig. Veel andere Nederlanders waren bij ons in de buurt komen zitten zodat we zeker 4 vlaggen hadden hangen naast elkaar. Leuk! Ik hoorde van een van hen die aan de telefoon hing, dat we op tv waren in Nederland en ik hoorde dat later ook op Facebook. Best grappig :) Wederom ontplofte de hal toen Ying Yu het wereldrecord verbrak op de 500m. Er was ook verwarring na de 1000m omdat het niet meteen duidelijk was wie er nu kampioen was geworden. Kennelijk dus toch Ying Yu, ze had ook super gereden. Een heleboel Canadezen vertrokken wel daarna… Bij de mannen hadden wij natuurlijk helemaal veel lol. Eerst reed Stefan al een superrace en toen hadden we uitgerekend wat de koreanen moesten rijden zodat Stefan kampioen zou zijn. Toen ze daadwerkelijk over de streep kwamen en bleek dat Stefan ruimschoots kampioen was geworden, was het natuurlijk een groot feest!!! Komisch om te zien trouwens dat de Koreanen in de war waren omdat de Nederlanders juichten toen de Koreanen finishten. Die hadden kennelijk niet meteen door dat Stefan kampioen was geworden. Natuurlijk naar de baan gegaan toen ze langskwamen voor het ererondje. Zo gaaf om dat eens mee te maken!
Uiteindelijk was het toch echt afgelopen. We hebben nog wel even rondgehangen om te kijken of de schaatsers naar buiten kwamen, maar dat duurde te lang (ze moesten nog naar de dopingcontrole). Dus zijn we maar vertrokken. Via downtown Calgary gereden, enerzijds om de stad even te zien en anderzijds om Heidi af te zetten voor de bus naar Banff. Toen door naar het vliegveld, auto inleveren, hapje gegeten en in 5 kwartier vliegen waren we weer terug in Vancouver.

Inmiddels is dat 2 dagen geleden, al lijkt het alsof de afgelopen 1,5 week meerdere maanden was. Zo ontzettend veel beleefd! Super. Al vind ik het toch ook wel fijn om nu weer even terug in het ritme te zijn van werken. Komend weekend ook even helemaal niets doen ;-) Vanavond pannenkoeken eten en naar de film (the Muppets dan eindelijk, ik loop een beetje achter). Ook leuk.

Tot gauw weer!!